Daan op Instagram
het afgelopen jaar heb ik intens genoten van Instagram. In het begin van de start van DaanDimple las ik in verschillende boeken over ondernemerschap dat social media een rol speelt. Zelf ben ik niet zo gecharmeerd van FB dus besloot ik om een account aan te maken op IG. Onder het mom van: ‘ik zie wel’.
Ik hou van leren en groei. En de eerste tijd wist ik niet eens wat een hashtag was. Er was dus wel wat te leren. En ik hou van creëren, hoe ga ik iets vormgeven? Bovendien hou heel erg van beelden. Woorden schieten soms toch wat tekort. Kortom, een positieve combi:'IG en ik'. Toch?
Twijfel gedachten en mijmeren
En dan ineens heb je 100 volgers. Tjee, dat had ik nooit verwacht! Stel dat die IG’ers mensen hier in de straat zijn, die kijken naar iets dat ik heb gemaakt! Hoe ik ons thuis vormgeef..wat ik mooi vind. Als ik iedereen een kop koffie aanbied, dan ben ik wel even bezig!
Maar ik moet bekennen dat ik er de laatste tijd een beetje moedeloos van word. Nu ik de 900 volgers nader, begin ik faalangstige gedachten te krijgen. Wat begon als leuk, gezellig en dat doe ik gewoon…is nu een kritische stem geworden. Ineens zijn mijn foto’s niet helder genoeg en zie ik ruis en imperfecties. (Ik weet dat ik eigenlijk met mijn camera moet fotograferen ipv mijn telefoon en een statief moet gebruiken). Gedachten zijn maar gedachten maar het maakt niet blij.
Ik realiseer mij ook dat ik de mensen die ik zelf volg, amper uit elkaar kan houden. Het is een gegeven de 'verzameldrang' van mensen. En ik vind het ook een leuk concept van de IG bedenkers ...het idee van volgen en de volgers. Het blijft toch boeien. Tenminste... ik vind het leuk als ik er een volger bij heb. Maar wij mensen willen meestal; meer! Zucht.
Maar ik hou het niet meer bij. Bovendien zie ik steeds meer de imperfecte dingen in mijn interieur. De rohe rotan stoel die ik vond bij de vuilnis, kan die niet beter vervangen worden door de HK living egg chair?
Wabi Sabi
En dan ineens denk ik weer aan wabi sabi. En het komt steeds meer in mijn gedachten.
Ik kan het niet goed uitleggen want er is geen duidelijke definitie. Het is een gevoel, een sfeer, een levenskunst of een “lifestyle”. Het is Japans en een beetje vertaald als; ‘de schoonheid van de imperfectie’. Ieder persoon, voorwerp en gebeurtenis is uniek en de schoonheid van het moment telt. Het moment komt nooit meer terug. En dat viert wabi sabi.
Toch weer wat te vieren!
Reacties
Een reactie posten